Morgen is het 3 mei. Morgen is hij jarig. Morgen is hij een tiener.
Morgen ben ik ook tien jaar moeder. 10 jaar! Ik kan het nauwelijks geloven. Soms kan ik zelfs nauwelijks geloven dat ik sowieso moeder ben. Moeder, dat is voor later, voor oude mensen, voor vrouwen met knotjes en rokken. Maar toch ben ik het al tien jaar. Tien jaar moeder van Julian.
Ik ga hier niet vertellen over de afgelopen tien jaar. Over dat iedereen dacht dat we een meisje zouden krijgen, over de bevalling die lang duurde en heftig was, over de verwondering die ik voelde toen hij er eenmaal was. Over de roes van die eerste maanden, waarbij ik mezelf nauwelijks herken van de foto's die in die tijd zijn gemaakt. Over zijn eerste stapjes, zijn reis met ons naar Nieuw-Zeeland toen hij anderhalf was en steeds 'aapje!' riep bij elke schaap die hij zag. Ik ga niet vertellen over zijn schattige peuterperiode waarbij elke regenworm in zijn kleine mollige handjes uitgebreid bestudeerd werd. Of over zijn eerste schreden in de kleuterschool waarbij hij niet mee mocht voetballen met de 'grote' jongens die woorden tegen hem zeiden die hij niet kende ('Wat betekent sukkel, mama?'). Over de haat-liefde relatie tussen hem en zijn twee jaar jongere broertje. Over zijn gevoeligheid, zijn aanhankelijkheid, zijn eigen kijk op de wereld. Ik ga ook niet vertellen over de bijna magische manier waarop hij met zijn zeven jaar jongere broertje omgaat. Over zijn eigen zoektocht in deze ingewikkelde wereld waarin hij houvast zoekt en de controle wilt houden. Dat ga ik niet doen, want dat zou teveel ruimte in beslag nemen.
Nee, ik ga vertellen hoe goed het met hem gaat. Hoe lekker hij in zijn vel zit. Hoe goed hij weet wat hij wel en niet wil. Hoe goed hij mee kan komen op school en hoe makkelijk hij de stof tot zich neemt. Hoe ook zijn spelling steeds beter wordt, zijn handschrift netter en zijn wil om zijn kamer netjes te houden steeds groter wordt. Hoe grappig hij kan zijn, vrolijk en onbezonnen. Ondeugend soms en nieuwsgierig. Hoe hij opgerold op de bank de Donald Duck kan lezen, hoe hij samen met zijn twee jaar jongere broer ingewikkelde spelletjes bedenkt, die alleen zij twee snappen. Hoe gezellig hij het vindt om samen iets te bakken of klaar te maken. Hoe hij met zijn vrienden omgaat, met zijn jongste broertje speelt en hoe hij elke avond tegen me zegt dat hij van me houdt.
10 jaar mooie, lieve, vrolijke, gekke, nieuwsgierige, gezellige Julian. Ik kijk naar hem terwijl hij inmiddels in ons bed ligt. ('Ik kan echt, echt niet slapen, mag ik alsjeblieft in jouw bed liggen?') Zijn wangen rozig, zijn ademhaling zacht en regelmatig. Mijn zoon. Al tien jaar. Ik kan het niet geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten